Talloze consumentenorganisaties of organisaties die zich bezighouden met de 'ecologische' verdediging van de natuur en onze planeet hebben luid en duidelijk geroepen dat genetisch gemodificeerd voedsel een enorm gevaar vormt voor het ecologisch evenwicht van onze planeet en voor de menselijke gezondheid.

Laatstgenoemden beweren dat dit soort ingrepen zou leiden tot onomkeerbare ecologische risico's op de lange termijn die nog niet volledig zijn geëvalueerd. Deze gevaren zijn onder andere het verlies van biodiversiteit, verhoogd gebruik van pesticiden, het verschijnen van hyperresistente of invasieve diersoorten, de onvermijdelijke uitroeiing van bepaalde soorten, vooral insecten, en andere organismen die gunstig zijn voor ons milieu. Ze beweren ook dat de gezondheidsrisico's en gevolgen op lange termijn slecht begrepen worden. Volgens hen zou de regelmatige consumptie van voedsel met transgene ingrediënten kunnen leiden tot een verhoogd risico op allergieën, een grotere resistentie tegen antibiotica, enz.

Het is tijd om alles op een rijtje te zetten en uit te zoeken wat er echt aan de hand is met GGO's.

Om nauwkeurige informatie van hoge kwaliteit te verkrijgen, verwijs ik in de volgende regels naar het onderzoek van bioloog Louis-Marie Houdebine, specialist op het gebied van dierlijke genen en transgene dieren, en auteur van verschillende wetenschappelijke werken, waaronder "Biotechnologieën voor dieren: noodzaak of zinloze revolutie ?

Zijn gedetailleerde uitleg is gemakkelijk te begrijpen. Elke levende soort heeft een specifiek genoom dat bestaat uit zijn eigen set genen. Alle individuen van dezelfde soort hebben daarom dezelfde genen en een identiek genoom dat de uniciteit van die soort bepaalt. Een soort kan daarom worden herkend aan zijn genen.

In werkelijkheid zijn er spontane genetische variaties en mutaties die volledig te wijten zijn aan toeval. Hierdoor ontstaan zogenaamde allelgenen. Dit gebeurt met name op het moment van bevruchting tijdens de voortplanting, wanneer het embryo wordt gevormd. Het zijn deze allelen die rechtstreeks verantwoordelijk zijn voor individuele verschillen binnen dezelfde soort.

Onze genetische informatie, waarvan er ongeveer 35.000 zijn, is vervat in genen en georganiseerd in lineaire vorm, als een magneetstrip, in het DNA in het hart van de kern van elke cel. Ons afgerolde DNA is ongeveer 1,80 meter lang en is verdeeld in 23 paar chromosomen in het hart van de kern van elk van onze cellen.

DNA bestaat uit een reeks letters. Het bevat meerdere vormen van boodschappen die op verschillende manieren gecodeerd zijn, maar altijd met hetzelfde alfabet. Net zoals ons alfabet uit verschillende talen kan bestaan, regelt DNA met zijn verschillende talen alle metabolische operaties van ons organisme. De opeenvolging van letters in ons DNA, met andere woorden de volgorde van onze genen, wordt zelf bestuurd door een andere taal die uit dezelfde letters bestaat. De letters van onze genetische code zijn eiwitten. Tussen de functionele gebieden van de genomen van hogere organismen, die alle mechanismen van het leven besturen, bevinden zich DNA-sequenties die geen functie lijken te hebben. Deze sequenties, die vaak herhaald worden, verschillen van individu tot individu. Het is extreem moeilijk om er een functie aan toe te kennen en hun aanwezigheid lijkt optioneel te zijn. Hun oorsprong is gevarieerd: retrovirussen van buiten het ras of fouten in het DNA replicatieproces. Sommige van deze vroegtijdige intrusies of fouten kunnen soms leiden tot goed geïdentificeerde genetische ziekten.

Hier zijn een paar essentiële verduidelijkingen van taal, die zullen helpen om bepaalde dingen te verduidelijken en verwarring te voorkomen. Het is duidelijk dat de introductie van een DNA-fragment in een cel of organisme leidt tot een genetische transformatie. Deze nieuwe cel wordt "recombinant" genoemd. Dit geldt voor geïsoleerde cellen in kweek in het laboratorium. Deze cellen kunnen plantaardig of dierlijk zijn, of behoren tot eencellige organismen zoals bacteriën of gist. Elk organisme dat dit soort genetische transformatie heeft ondergaan, is genetisch gemodificeerd. De termen "transgenese" en "transgeen" zijn echter alleen van toepassing op meercellige organismen, d.w.z. planten en dieren. Dit betekent dat niet alle genetisch gemodificeerde organismen transgeen zijn. Alleen planten en dieren zijn transgeen.

Volgens Louis-Marie Houdebine wordt het acroniem GGO in de praktijk gebruikt voor transgene planten die momenteel worden voorbereid voor dierlijke of menselijke consumptie, maar de term GGO kan ook worden toegepast op transgene dieren zoals gist en recombinante bacteriën.

Slechte informatie leidt tot veel misvattingen, zoals: als je een menselijk gen in een muis stopt, maak je een chimera van mens en muis. Maar een geïsoleerd gen heeft niet de specifieke eigenschappen van zijn eigen soort. Dezelfde letter kan worden gebruikt om honderden verschillende woorden, talen en schriften te maken.

Sommige genen zijn identiek in verschillende soorten, zoals die van varkens en mensen.

Een nadere blik op het vermengen van soorten onthult dat genenoverdracht tussen soorten geen uitvinding van de mens is. In feite komen in de natuur vreemde genen vaak per ongeluk een genoom binnen en raken ingeburgerd, waardoor het genetisch materiaal van de gastheer wordt verrijkt. Dit proces versnelt de evolutie van de gastheersoort aanzienlijk, waardoor deze een zekere superioriteit krijgt zonder lang te hoeven wachten tot sommige van zijn eigen genen spontaan muteren.

Dit fenomeen is aangetoond, in het bijzonder voor bepaalde retrovirussen, voor tarwe, gevormd door de assemblage van het genoom van drie verschillende planten, en voor koolzaad, ook gevormd door de assemblage van het genoom van twee verschillende planten.

Volgens Louis-Marie Houdebine "is de speciesbarrière daarom slechts van relatieve betekenis en moeten we het idee uit ons hoofd zetten dat een gen van de ene soort dat in een andere wordt geïntegreerd noodzakelijkerwijs een monsterlijke hersenschim oplevert". Maar we mogen niet uit het oog verliezen dat de insertie van nieuwe genetische informatie in een vreemd genoom een nieuwe en tot nu toe onbekende situatie creëert. En het is waar dat "door de extreme complexiteit van de meervoudige relaties tussen genen en hun producten, het min of meer onmogelijk is om alle effecten van het vreemde gen te voorspellen, zelfs als de normale functie van dit gen bekend is". De ontwikkeling van transgene organismen, waarvan de gevolgen nog gedeeltelijk onbekend zijn, vereist daarom observatie over een aantal generaties voordat wijdverspreid gebruik kan worden overwogen. Dit is hoe we te werk gaan met de GGO's die momenteel in gebruik zijn. Normaal gesproken zouden alle GGO's aan dergelijke tests moeten worden onderworpen, maar in de praktijk is dit niet altijd het geval.

Een levend organisme kan alleen overleven als het geweldig goed is aangepast aan zijn omgeving, wat wordt bereikt door evolutie en aanpassing van het genoom. Op dit moment wordt er echter willekeurig vreemd DNA in planten en dieren ingebracht, dat bepaalde gastheergenen kan inactiveren of activeren. De gevolgen zijn vrijwel onvoorspelbaar en ervaringen uit het verleden laten zien dat deze veranderingen in een genoom in de overgrote meerderheid van de gevallen geen gevolgen hebben. Bij de geobserveerde dieren of planten kunnen misvormingen of groeistoornissen zijn waargenomen, dus de verdachten zijn geëlimineerd. Uiteindelijk blijft de kans klein dat aan de eisen van de landbouw en veeteelt wordt voldaan.

We moeten echter waakzaam blijven voor andere, subtielere verschijnselen die niet direct waarneembaar zijn en die een risico kunnen vormen voor consumenten van dit soort producten. Volgens Louis-Marie Houdebine "zou de meest extreme situatie die denkbaar is het geval zijn waarin de komst van een transgen de infectie van het organisme door ziekteverwekkers bevordert of inactieve endogene virussen nieuw leven inblaast. Het is onwaarschijnlijk dat deze situatie zich voordoet, maar het is theoretisch mogelijk. Het is geenszins zeker dat de frequentie van een dergelijke gebeurtenis hoger zou zijn na de introductie van een transgen dan na de recombinatie en mutatie van chromosomen die gepaard gaat met natuurlijke voortplanting. In elk geval kan alleen langdurige observatie van het GGO aantonen dat transgenese een probleem heeft veroorzaakt en dat het beter is om het gebruik van het GGO in kwestie stop te zetten.

Het lijkt erop dat het de eiwitten zijn die gecodeerd en geproduceerd worden door de nieuwe genen die problemen veroorzaken. Zoals ik al eerder heb uitgelegd, hebben eiwitten vaak diverse en precieze biologische activiteiten en dit is over het algemeen de reden waarom mensen ze via transgenen in bepaalde organismen introduceren. Omdat deze biologische activiteiten bekend zijn, worden GGO's helemaal niet beschouwd als experimenteel materiaal, maar als voedsel. Nieuwe en nog onbekende interacties met gastheercelelementen leiden echter onvermijdelijk tot nieuwe en gevaarlijke situaties voor consumenten. Alleen achteraf, op de lange termijn, zullen de werkelijke gevolgen en de antwoorden op deze vragen ons vertellen.

Het is belangrijk om te onthouden dat alle nieuwe voedingsmiddelen, of voedingsmiddelen die uit verre landen worden geïmporteerd en die ons nog onbekend zijn en op de markt worden gebracht, worden onderworpen aan grondige tests en onderzoeken. Hetzelfde geldt voor de beoordeling van de ongewenste effecten van GGO's. Deze tests omvatten toxiciteitstests, die veel worden gebruikt, vooral in de farmaceutische industrie. Ze tonen met zekerheid de aanwezigheid van toxische elementen aan. Een ander type test is allergeniciteit. Over het algemeen zijn het eiwitten die allergische reacties veroorzaken. Daarom wordt een theoretisch onderzoek van de structuur van het eiwit en tests op cellen gebruikt om de mogelijke allergene eigenschappen van deze eiwitten aan het licht te brengen. Hoewel allergische reacties complex en voor iedereen anders zijn, kunnen deze tests als betrouwbaar worden beschouwd. Andere tests zijn ontworpen om oncogeniciteit te meten, d.w.z. het vermogen van een stof om de vorming van tumoren te induceren. Hoe nauwkeurig deze tests ook zijn, ze zijn niet voldoende om de risico's van oncogeniciteit van zowel nieuwe voedingsmiddelen als GGO's volledig uit te sluiten. Andere tests zijn erop gericht om de aard van de moleculen en hun concentratie ten opzichte van de oorspronkelijke plant te bepalen en om de mogelijke effecten op consumenten te voorspellen. Weer andere hebben betrekking op het meten van bepaalde fasen in het metabolisme van GGO's, wat het opnieuw mogelijk zou maken om de verschillen met de oorspronkelijke organismen te benadrukken.

Tot nu toe zijn deze laatste methoden niet systematisch gebruikt. Aangezien deze planten uitsluitend bestemd zijn voor diervoeder, vonden de autoriteiten dit niet nodig.

De tests voor GGO's zijn al zeer streng en de kosten ervan zijn twintig keer hoger dan die van conventionele voedingsmiddelen. Volgens de resultaten die zich beginnen op te stapelen, zullen de kosten, die voor sommigen buitensporig hoog lijken, in de toekomst waarschijnlijk dalen. Sommigen zijn van mening dat de strengheid van de tests voor GGO's de lichtheid van de beoordeling voor conventionele producten benadrukt. Louis-Marie Houdebine schrijft dat "de onevenredigheid in de beoordeling van producten en in de beoordeling van de waarschijnlijke risico's die gepaard gaan met de consumptie ervan, deskundigen zou moeten uitnodigen om na te denken over de procedures voor de beoordeling van de risico's die gepaard kunnen gaan met de consumptie van conventionele producten, evenals die van biologische producten, waarover bijzonder weinig bekend is".

Deze auteur verzekert ons dat "de GGO's die ons zijn voorgesteld de toxiciteits- en allergeniciteitstests zonder het minste probleem hebben doorstaan". De opname van transgene voedingsmiddelen (maïs, koolzaad en soja) door dieren heeft tot nu toe geen enkele stofwisselingsstoornis veroorzaakt. Een aanzienlijk deel van deze tests is uitgevoerd, waardoor eventuele grote zorgen zijn weggenomen.

Het lijkt erop dat de resultaten van tests die worden uitgevoerd voordat GGO's op de markt worden gebracht, verrassend weinig bekend zijn en het lijkt erop dat fabrikanten ze slechts mondjesmaat publiceren. Ter rechtvaardiging van de schaarse informatie die openbaar wordt gemaakt, voeren fabrikanten vertrouwelijkheidsproblemen ten opzichte van concurrenten aan. Dit is begrijpelijk, maar een gebrek aan transparantie creëert altijd mysterie en voedt de oppositie. Daarom dachten sommige mensen dat de resultaten niet konden worden getoond omdat ze ongunstig waren voor GGO's. We mogen echter niet vergeten dat het Amerikaanse FAD het op de markt brengen van deze producten heeft goedgekeurd.

Een van de belangrijkste zorgen van fabrikanten is ervoor te zorgen dat de regels duidelijk en identiek zijn voor alle concurrenten. Het argument van sommigen dat fabrikanten systematisch lobbyen bij om tests te reduceren tot hun eenvoudigste vorm, gaat dan ook niet op. Integendeel, veel bedrijven, waaronder enkele van de machtigste, hebben zichzelf zeer restrictieve en dure tests opgelegd, die niet noodzakelijk nuttig zijn. Het doel van deze manoeuvre is om een testnorm te definiëren die alleen gefinancierd kan worden door de machtigste bedrijven, waardoor de kleinste bedrijven gestraft en definitief buitenspel gezet worden. Nogmaals, deze strategie is ongetwijfeld gericht op het oprichten van nieuwe lobby's of monopolies.

Louis-Marie Houdebine noemt een experiment dat in de jaren 1990 werd uitgevoerd door een groep onderzoekers waaronder de heer Schubert.

"Het doel was om het lot te volgen van DNA-moleculen die oraal werden opgenomen. De wetenschap weet al lang dat de spijsvertering het grootste deel van het voedsel dat we eten vernietigt. Dit proces verdeelt eiwitten in aminozuren, die vervolgens direct worden gebruikt om onze eigen eiwitten te maken. Het DNA uit het voedsel dat we eten wordt zelf weer hergebruikt om ons eigen DNA te maken. Zetmeel en langzame suikers worden afgebroken tot glucose, waarvan het grootste deel ons lichaam van energie voorziet. Het is dus al het voedsel dat we eten, welke soort het ook is, dat door vertering de structuren van ons lichaam voortdurend vernieuwt. Of we nu plantaardig eiwit van soja eten of dierlijk eiwit van varkensvlees, vanuit chemisch oogpunt is het nog steeds een eiwit dat wordt verteerd en eindigt in de vorm van aminozuren.

Het experiment van de heer Schubert, waarbij muizen gedwongen werden gevoederd met een oplossing van gezuiverd DNA uit cellen, ondergedompeld in water en afkomstig van een bacterieel virus, onthulde uiteindelijk tot ieders verbazing dat een klein deel van dit DNA in vrije toestand werd aangetroffen in het bloed van de dieren, evenals in bepaalde bloedcellen (voornamelijk witte bloedcellen) en andere organen, met name de lever. Deze kleine fragmenten DNA werden zelfs in de kernen van de cellen gevonden, maar "ze waren een paar dagen later allemaal verdwenen en geen van deze fragmenten werd geïntegreerd in het genoom van de muizen gevonden".

Dit is precies wat tegenstanders van GGO's bang lijkt te maken, ook al doet dit fenomeen zich elke dag voor bij de afbraak van voedsel en de miljarden genen die het bevat en die we elke dag opnemen. Elke dag consumeren we zieke, aangetaste of misvormde genen die waarschijnlijk kanker veroorzaken. Deze genen staan bekend als oncogenen. Ze zijn aanwezig in zowel vlees als GGO's. Laten we eens kijken naar de geruststellende en positieve kant van Schuberts experimenten, die laten zien dat er na een paar dagen niets meer van de geabsorbeerde genen over is in het genoom van de gastheer.

De conclusie is als volgt: ondanks alle aangevoerde argumenten is er nog niet genoeg ervaring met het gebruik van dit soort voedsel om het op grote schaal op de markt te brengen. Bovendien lijken de aangevoerde argumenten erg op de argumenten die 20 of 30 jaar geleden werden gebruikt om pesticiden en herbiciden te promoten. Achteraf gezien, en na al die jaren van gebruik, realiseren mensen zich dat de beloften niet zijn nagekomen en dat de gevolgen voor de gezondheid enorm zijn. Als consument dwingt deze ervaring ons om waakzaam te blijven en dubbel zo voorzichtig te zijn met GGO's, ondanks de positieve argumenten.

De hele analyse en argumentatie van Louis-Marie Houdebine is zeer geruststellend, maar beperkt zich tot een puur fysisch, chemisch en biologisch standpunt. Als we de kwestie vanuit een subtieler of energetisch standpunt bekijken, lijken de zaken er anders voor te staan. Bijna iedereen weet nu dat elk levend organisme omgeven is door een elektromagnetisch veld (aura⁾¹ dat verdwijnt als het organisme sterft. In de jaren 1950 suggereerden twee professoren aan de Yale University, de filosoof F.S.C. Northrop en Dr. Harold Saxton Burr, dat de elektromagnetische velden die levende organismen omgeven aan de oorsprong lagen van de sequentiële genetische organisatie van DNA. Hetzelfde DNA dat de specifieke eigenschappen van elke soort en hun groei controleert. Om deze theorie aan te tonen, begon Burr met het meten van wat hij de "levensvelden" rond de zaden noemde. Hij ontdekte dat het veranderen van een enkel gen (een klein deel van het DNA) in de moederplant leidde tot significante veranderingen in de elektromagnetische velden van deze zaden. Hij ontdekte ook dat hij door de intensiteit van deze velden rond de zaden te meten, de gezondheid van de planten die zouden opkomen kon voorspellen.

Kunnen we deze conclusie dan niet generaliseren en denken dat mensen die GGO's absorberen ook hun aura verstoord zullen zien en als gevolg daarvan hun vitale energie zullen zien verarmen of verminderen?

De experimenten van Burr toonden ook aan dat de elektromagnetische velden van deze zaden verzwakten als ze werden behandeld met chemische producten, verschillende soorten straling of hitte.

Het debat blijft dus open. Het is aan jou om te beslissen of je wilt vasthouden aan een laag, materieel trillingsniveau, of dat je wilt stijgen naar een subtieler trillingsniveau!

Hoe het ook zij, het lijkt erop dat deze hele controverse en de GGO-kwestie opnieuw niets meer zijn dan een enorme financiële manipulatie georkestreerd door lobby's van zeer machtige bedrijven. Het is onwaarschijnlijk dat de gezondheid van de bevolking een factor is in deze financiële overwegingen en alle andere argumenten die worden gebruikt, zoals het terugdringen van de hongersnood in de wereld, zijn niets anders dan valse voorwendselen en desinformatie die worden gebruikt om ons nieuwe slangen te laten slikken!

Uittreksel uit het boek "Révélations-Santé" van Dr. Schmitz (Ed. Treddaniel)